Łysienie plackowate. Jaka jest jego przyczyna?

Łysienie plackowate – skąd się bierze?

Łysienie plackowate to choroba, której przyczyny nie zostały do końca poznane. Najczęściej jednak mówi się o podłożu immunologicznym zależnym od limfocytów T. Znajduje to bowiem swoje uzasadnienie.

• W momencie uwolnienia cytokin prozapalnych przez keranocyty (komórki w mieszku włosowym) dochodzi do aktywowania komórek śródbłonka.
• Konsekwencją jest powstanie nacieku komórek zapalnych (w tym limfocytów T) wokół mieszka włosowego.
• Stan zapalny powoduje szybką utratę włosów lub przejście włosów w fazę telogenową.

Warto przy tym podkreślić, że na ryzyko pojawienia się łysienia plackowatego wpływa wiele czynników. Zalicza się do nich między innymi:

• uwarunkowania genetyczne – szacuje się, że nawet u 20% pacjentów istnieją rodzinne przypadki łysienia plackowatego;
• czynniki psychiczne – przyjmuje się, że silny stan emocjonalny może przyczyniać się do zwiększonej reaktywności układu immunologicznego, czego konsekwencją jest powstawanie nacieków komórek zapalnych wokół mieszka włosowego;
• wahania hormonalne, np. związane z zaburzeniami czynności tarczycy,
• czynniki autoimmunologiczne – łączone zwykle ze współistnieniem chorób o podłożu autoimmunologicznym.

Jak rozpoznać łysienie plackowate?

Łysienie plackowate daje charakterystyczne objawy, dlatego nie sposób przeoczyć problem. Podstawową oznaką jest występowanie ognisk wyłysienia – tzw. placków. Zwykle dotyczy to owłosionej skóry głowy, aczkolwiek zdarzają się przypadki łysienia uogólnionego – wówczas dochodzi do całkowitej utraty włosów z głowy oraz innych części ciała.

Należy przy tym podkreślić, że niekiedy łysienie plackowate można pomylić z innymi chorobami skóry, dającymi podobne objawy. Wśród nich wymienia się głównie:

• trichotillomanię – stan, który charakteryzuje się całkowitą utratą włosów, ale z pozostawienie ułamanych włosów zagłębionych w skórze;
• wczesną postać łysienia bliznowaciejącego – stan, którego cechą charakterystyczną jest nieodwracalna utrata włosów, będąca następstwem zastąpienia mieszków włosowych tkanką łączną włóknistą;
• grzybicę owłosionej skóry głowy – chorobę, dla której charakterystyczne jest miejscowy stan zapalny z możliwym złuszczaniem.

Leczenie łysienia plackowatego – czy jest możliwe?

Leczenie łysienia plackowatego to poważne wyzwanie. Ma to przede wszystkim związek z brakiem jednoznacznych przyczyn powstawania tego schorzenia. Nie znając dokładnych powodów, dla których dochodzi do charakterystycznej utraty włosów, trudno dobrać skuteczną metodę walki. Dlatego zwykle stosowanie jest leczenie ogólne oraz leczenie miejscowe. Ponadto u niektórych pacjentów stosuje się fotochemioterapię oraz wąskopasmową fototerapię UVB.

Istotą leczenia ogólnego jest podawanie cyklosporyny i glikokortykosteroidów. Natomiast w leczeniu miejscowym wykorzystywane są glikokortykosteroidy podawane przezskórnie, a także stosowane w postaci żeli, kremów, pianek. Niektórym pacjentom zaleca się aplikowanie preparatów zawierających minoksydyl (substancję wykorzystywaną w leczeniu łysienia androgenowego) oraz cygnolinę.

Pamiętaj! Jeśli zauważysz u siebie objawy łysienia plackowatego, zgłoś się do dermatologa. Lekarz dokona rozpoznania i – jeśli rzeczywiście zmagasz się z tą chorobą – wdroży odpowiednie leczenie.